شعر آبستن واژه است

و واژه امانت مطلق زندگی که بر دوشِ بشر است،

بشر را آرزویی بزرگ در دل شایسته تر است

از آرزوهایی خُرد که در آئینة ذهن تکرار می شوند

و با تلنگر موجی سرد ، کتاب فراموشی

را بر بستر دریای خاطرات ورق می زنند.

بیایید دل را خانه آرزو کنیم

و دل همان آبی لایتناهی دلبستگی ها ست

به بودن ، شدن ، رفتن

و صدف تمنای دریای انتظار

خواب مروارید را خمیازه می کشد

بی آنکه بغض ابری ترکیده باشد .

-----------------------------------------------------

عشق موهبتی است

که میان تلنگر یک نگاه نطفه می بندد

و زندگی

جوشش نهریست که از روشنای چشمة عشق

تا همیشه جاریست.

نیلوفرهای حاشیة رود

خوابهای معصومانة ستاره گانند

که با بلوغ خورشید به تاراج می روند،

و شبنم

اشک حزن آلود پایان همآغوشی

ماهتاب و آیینه است،

پاییز

زیباترین مصرع شعر طبیعت،

و سرو

غرور کوچک کوه را به سخره می گیرد.

آرزو

عاشقانه ترین تعبیر

هجرت فصول دلتنگی هاست

در واحة شادی،

و بر بستر ابر

دختر باران در تب رسیدن

به یاسِ باغچه

خواب های آشفته می بیند.

----------------------------------------------